Kategori: Özgün/Gündem İçerik

Merhaba sevgili okurum. Bugün size hayatın hem çok içinden olan hem de bunu pek de kabullenemediğimiz bir olgudan bahsetmek istiyorum: hata yapmak. Bu yazımın amacı, kendimde de oluşturduğum hata yapmama üzerine kurulu yüksek beklentimi biraz olsun aşabilmek ve biraz olsun içini rahatlatmak. Eğer hazırsan başlayalım.

Alan Tanımamak

Geriye dönüp baktığımda, hata yapmamak için kendimi ne kadar kısıtladığımı ve bunun sonucunda daha az hata yapmadığımı; tam tersine, kendimi gerçek dışı bir beklentiye sokarak sadece stres yarattığımı fark etim ve bu kısa bir süreç olmadı. Sonra ise neden böyle bir beklentiye girdiğimi düşündüm, insan doğasında hata yapmak vardı. 

Hata yapma, yanılma, bir şeyleri karıştırma hakkını kendimizde görmediğimiz sürece bitmek bilmeyen bir kısır döngüde buluruz kendimizi. Önce kendimizi suçlarız, sonra hata yaparız, daha çok suçlarız ve olumlu giden işleri bile göremez oluruz. Bu döngüyü nasıl kırarız peki? 

Hatalarımızın Yarattıkları

‘’Hata’’ denildiğinde, aklımızda canlanan ilk imge olumsuz olsa da toksik olumlama yapmadan, gerçekten hatalarımızın yarattığı başka şeyleri görebilir miyiz istersek?  Bence evet.

Hata, sözlük anlamı gereği ‘’yanılmadan doğan durum, yanılgı’’ anlamına gelir. Peki yanılmadan doğan bir durum her zaman yanlış bir sonuç mu doğurur?

Bu sorunun cevabını, sanatçı Erik Kessels’in oluşturduğu bir sergiyle görebiliriz. Hollandalı sanatçı Erik Kessels, sanatında mükemmelden uzaklaşmanın doğru olduğunu savunup kendisinin  ve diğer sanatçıların ‘’kusurlu’’ olarak nitelendirebileceği parçaları bir araya getirdi bu sergi için. ‘’ Fabulous Failures’’(Muhteşem Hatalar ) isimli bu sergi, hataların farklı şartlar altında ve farklı perspektiflerden incelendiğinde aslında hata olarak nitelendirilmekten ne kadar uzak olduğunu gösteriyor bizlere. Eğer bu hataları benimseyip sergilemekten çekinmezsek, çok farklı güzellikler sunabileceğini gösteriyor.

Tekrarlayan Hatalar ve Çaresizlik Duygusu

Sürekli aynı hataları tekrarlıyorsak ve kendimizi sürekli başladığımız yerde buluyorsak? Hep aynı yollardan gidip farklı sonuçlar almayı umuyorsak evet, bu bir tür çaresizlik hissine yol açabilir; hep böyle devam edecekmiş gibi hissederiz. Notlarımız bir türlü yükselmiyorsa, yükseldiğinde de tekrar düşüyorsa, verdiğimiz kiloyu koruyamıyorsak, hafta içi devam ettirdiğimiz diyeti hafta sonu bozuyorsak. Peki bunun gibi kısır döngülerde ne yapmak gerekir? Modern toplumun bazen bireyselliğe fazla önem vermesi sonucu ‘’boşverme’’ olgusuna dayanıp ve ders çalışmayı, diyeti bırakmak mı? 

Ya da belki hafta sonu bozulan diyeti, cuma geldiğinde hissedip yapılan kaçamakları minimal düzeye indirmek mi? Hafta sonu neden kaçamak yaptığımızı ya da yediklerimizi neden ‘’kaçamak’’ olarak değerlendirdiğimizi bulmamız gereklidir belki. Beynimizde hata ile kaçamağı eşleştirdiğimizde, sürekli hata yapıyormuşuz hissine kapılırız. Fakat bunlar birebir örtüşen kavramlar değillerdir. Bir kavramın birden fazla eşleşmesi vardır, kaçamak yapıp kilo da verebilirsiniz mesela. Kendimize katı kurallar koymak, hiç hata yapmamaya odaklanmak yerine; yaptığımız diyete ve hayatımızdaki bu katı alanlara neden bu kadar önem verdiğimizi düşünmek de çaresizlik duygumuzu hafifletebilir. Bazen bir şeye o kadar odaklanırız ki, diğerlerini göremeyiz; ve sürekli hata yapıyormuşuz gibi bir yanılgıda oluruz.

Örneğin, kahve bardağımızın altındaki kahvenin çalışma masamıza bıraktığı ve geçmeyen izlere o kadar odaklanmışızdır ki;

bunların aslında bir sanat eseri meydana getirdiğini göremeyiz. Buna hata yapma sanatı da denebilir belki, ayrıca  göremediğimiz zamanlar da çoktur.

‘’Çocukluk Hataları’’

Çocukluğunuzu düşünün, o dönemde yaptığınız hatalar ne kadar ciddiydi, insanlar şimdiki kadar önemsiyor muydu bu hataları? Hayır, çünkü dünyamız daha küçüktü. Büyüdükçe ciddileşti ve çevremiz genişledi. Bazılarımız meslek sahibi olduk ve kendimize eskisi kadar alan tanımamaya başladık. Bahsettiğim şey suç değil, evet suç olgusu çok daha farklı bir konu. 

Bu hatalar her konuda olabileceği gibi, aşk kadar güçlü bir duyguda daha fazla olabilir. Geçmişte yaşadığımız acılar, ayrılıklar çoğu zaman pişmanlıklar getirerek gelir bize. Bu konuda çok sevdiğim blog yazarı Ceren Gündüz’ün kaleminden bir yazı bırakıyorum buraya. 

Diğer yandan, kendimizle ve hatalarımızla ilgili acımasız eleştirilerimizde küçüklüğümüzü ve onun hassas yanını unutuyoruz. Onu nereye gidersek gidelim yanımızda taşıyoruz, çoğu zaman bunu unutsak da hata yaparak gelişiyoruz. Nasıl hayat devam ediyor ve biz büyüyorsak; yaptığımız hatalar da artacak, bunun bir telafisi ya da çözümü yok. Bu gerçeği kabullenip hayatımıza devam edersek eğer ve gerçekten hatalarımızı benimser, onlar için bahane üretmezsek, bence o zaman gelişebiliriz. Sadece unutmuş, karıştırmış olabiliriz. Bunun için ekstra büyük olaylar olmuş olması ya da bilinçli yapılmış olması gerekmez. 

Bahsetmek istediklerim bu kadardı sevgili okurum, umarım bu yazım size hata yapma konusunda kendinize alan tanımanızı sağlar. Kendinize çok iyi bakın!

Editör: İrem Ülkebay

Herkese tekrardan merhaba. 1 sene sonra blogda tekrar yazıyorum ve açıkçası biraz heyecanlıyım. Hazır bu ay aşk ayıyken dedim neden aşkla ilgili bir şey yazmayayım. Biraz aşktan bahsettikten sonra bazı aşk şarkılarını inceleyeceğim. Hadi gelin lafı çok uzatmadan yazıya geçelim.

Pandora’nın Kutusu Nedir?

Öncelikle sizlere Pandora’nın Kutusundan bahsetmek isterim. Yunan mitolojisinde bir gün Prometheus Zeus’tan ateşini çalar ve ateşi insanlara verir. İnsanlar bu sayede ateşi kullanarak gelişmeye başlar. Zeus bu duruma çok sinirlenir ve Prometheus’u cezalandırmak ister. Bunun için de Pandora adında bir kadın yaratır. Pandora’yı Epimetheus’a evlenmesi için gönderir. Pandora o kadar güzeldi ki Epimetheus direk kabul eder. Zeus Pandora’ya bir kutu verir ve bu kutuyu sakın açma der. Fakat Pandora merakına yenilir ve kutuyu bir gün açar. Kutuyu açtığı anda bütün kötülükler çıkmaya başlar. Kin, nefret kıskançlık, hastalık, acı ve dahası… Bunu gören Pandora panikler ve hemen kutuyu kapatır. Ama bir şey daha çıkar bu kutudan umut. Bu olaydan sonra insanlığın üstüne bu kötü olaylar çökmeye başlar. Bu hikâye aslında bize merakın nelere yol açabileceğini ve aynı zamanda umudun en karanlık anda bile bize ışık tutacağını gösterir.

Pandora’nın Kutusu ve Aşkın Bağlantısı

Âşık olmak, birini sevmek ve birine bağlanmak zamanla olur. En azından ben ilk görüşte aşka inanmam, zaman geçirmek ve tanımak gerektiğine inanırım. Bu olayda da aslında şöyle bir benzerlik var: ilk zamanlar hoşlandığımız ya da beğendiğimiz biriyleyken her şey güllük gülistanlık giderken, her şeyi toz pembe görürken, âşık olduğumuzda bağlanmaya başladığımızda yani bu metafora göre Pandora’nın Kutusu açıldığında oluşan kaygılar, ağlama krizleri, ya beni bırakırsa düşünceleri, sürekli özleme ve sonucunda oluşan üzüntü, kavgalar, takıntı, kıskançlıklar ve dahası ile bağdaştırabiliriz. Aşk beraberinde bize çok acı da getirir. Zaten aşk bir tür delilik hali gibidir. Her şeyi yapabilirsin o kişi için ve o kişiyi kaybetmemek için. Ama Pandora’nın Kutusunda da olduğu gibi umut… Ne kadar kaygı, kıskançlık, acı barındırsa da bunun yanında aşk her zaman umut barındırır içinde. O kişiyleyken huzur buluruz, tutkumuz çok daha fazla olur, mutlu oluruz, bağışlarız, eğleniriz ve umutlu oluruz “biz” e dair. Zaten bahsettiğim gibi Pandora’nın Kutusu meraktan dolayı açılıyordu. Biz birine karşı bir şeyler hissettiğimiz zaman delice bir merak duygusu yaşarız, bilmek isteriz. 

Ama tabi şunu da unutmayın aşk geçicidir, aşk yerini sevgiye bırakır. Birini çok sevmek zaten aşktan çok daha sağlıklı bir duygu en azından o kişiyi olduğu haliyle seviyoruz ve daha sağlıklı bir ilişki sürdürüyoruz. Aşkta ise bir göz yanılması, yanlış tanıma olabilir çünkü birine âşık olmak bazen onun hakkında bazı gerçekleri görememeyi de beraberinde getirir. Kişilerle olan benzerliklerimiz ve uyumumuz bizi o kişiye bağlar ve sevmeyi sağlar. En azından ben zıt kutuplar birbirini çeker insanı değilim, benzerlikler birbirini çeker insanıyım. Bir kadınla bir erkeği birbirine yakınlaştıran şeyler zaten birlikte eğlenebilmek, sohbet edebilmek, yanında huzurlu ve rahat olmak, ten uyumu, birbirini anlamak ve anlayışlı olmak ve kendi gibi davranmak birbirine. Siz ne düşünüyorsunuz bilmem. Aslında bazı kişiler için onu ilk gördüğün andan beri tanıdık bir his alırsın ve bir gün onunla bir şey yaşayacağını sadece bilirsin ve zamanla seversin. Yaptığım benzetmeden sonra biraz aşk yorumuna kaçmış olabilirim ama olsun. Bu arada aşkla ilgili bir önceki yazımı okumak isterseniz buraya bırakıyorum. 

Gelin şimdi bazı aşk şarkılarını inceleyelim!

Üç Kalp- Hepsi/Ajda Pekkan

“Karar ver artık kimi daha çok sevdiğine
Kararsız olma, sen üzme herkesi
Kalbinde kim var, o mu yoksa ben mi?

Bilmek isterim, yolumu çizeyim”

Benim en sevdiğim aşk şarkılarındandır biridir kendisi. Bu şarkıyı bilenler vardır ama bilmeyenler için şarkı bir kişinin iki kişi arasında kalıp seçim yapamamasını ve iki kişiyi de sevmesini anlatıyor. Buna herkesin farklı bir yorumu var. Kimi için birden fazla kişi sevilebilirken kimileri için kalp sadece bir kişiyi gerçekten sever ki bence de kalp sadece bir kişiyi sever. Diğer kişi ya bir yanılmadır ya da ilk kişiden vazgeçememe durumu vardır. Bu durum belki de geçmişte ilgi göremeyen, kimse tarafından sevilmediğini düşünen kişilerin en ufak bir ilgiye kanıp bir süre sonra o kişileri sevdiğini düşündürtüyor olabilir. Bir diğer durumsa başka birini sevmeye başladığı halde kişinin bağlanma problemi olduğundan ilk kişiden kopamama, bırakmaya cesaret edememe, alışkanlıklardan ve ilgiyi kaybetmek istememesinden dolayı elinde tutmak istemesi sebep oluyor olabilir. 

Tabi ki bazı insanlarda aynı anda iki kişiyi sevme ya da hoşlanma durumu olabilir ama bu sevme dereceleri eşit değildir. Her zaman biri daha ağır basar. Arkadaşlıklarda bile belli arkadaşlar daha ağır basıyor. Şarkının ortalarında da dediği gibi “Gözler beni arar, kalbin onu düşünür. Tercih yap sonra üç kalp birden ölür.” eğer kişi bir karar vermezse iki kişiyi de oyalarsa bu hem o insanlara hem de kendine acı çektirmekten başka bir işe yaramaz. Herkes yaralanır. Ki burada da aslında bence “kalbin onu düşünür” kısmında o kalpte olan kişinin daha çok sevildiği görülüyor. Eğer bu şarkıyı dinlemek isterseniz diye buraya linki bırakıyorum. Siz siz olun böyle durumlarda kalmayın. Bide size Charles Bukowski’den bir söz bırakayım “Eğer iki kişi arasında kalıyorsanız; ikinciyi seçin. Çünkü birinciyi gerçekten sevseydiniz, ikincisi olmazdı.”

Aşk Her Şeyi Affeder Mi? – Hepsi/Özlem Tekin

“Aşk her şeyi affeder mi
Dersin zamanla geçer mi
Güzel günlerin hatırına

Aşk her şeyi affeder mi?”

Bu şarkıda da kişi ilişkisi olduğu kişiye bağlanmaktan korktuğu için sevgilisini aldatıyor. Bunun sonucunda da özür diliyor pişmanlık çekiyor. Kaçıngan bağlanan kişilerde aldatma olasılığının daha yüksek olduğu görülüyor. Kaçıngan bağlanma dediğimiz şey sevgisini gösterememe, sevgiden kaçma ve bağlanmaktan samimiyetten kaçmak diye kısaca açıklanabilir. Bu şarkı bize aşkın neleri affettirebileceğini düşündürüyor. Bence şarkıdan yola çıkarsak aldatılmak affedilmez ama çok da büyük konuşmamak gerekir. Çünkü birini delicesine seviyorken aşıkken yapmam dediğimiz çoğu şeyi yaparız. Başka konularda ise aslında aşkın her şeyi affetmemesi gerekir. Bize saygısızlık yapan, kötü hissettiren, değersiz hissettiren ve iyi gelmeyen bir ilişkide olan hataları affetmek sadece bizde hasar bırakır ve bize acı çektirir. Ama aşk öyle bir şey değil dediğim gibi. 

Aşk çoğu zaman çoğu şeyi affeder. Yapılan bir yanlışta ne kadar üzülürsek ve sinirlenirsek sinirlenelim hep bir bahane bulur ve affederiz. O yapılan yanlışları hiçbir zaman unutmayız, onu kafamızda bir rafa kaldırır ve devam ederiz. Her şey yine iyi olsun isteriz. Ama bir süre sonra biriktirdiklerimiz içimizde taşmaya başlar ve etkilerini görmeye başlarız. Güven eksikliği, ilişkide sorunlar, karşımızdaki kişiye olan tavır ve hislerimiz travmalar oluşur. Belki öncesinde de affettiğimizi sanırız ama affedemeyiz sadece susarız. Benim bu soruya net bir cevabım yok arkadaşlar aşk dinamiktir ne zaman ne yaşatacağı belli olmaz. Hiçbir zaman kesin konuşmamak da gerekir. O yüzden durumuna ve koşullara bağlı olarak aşk her şeyi affede de bilir affetmeye de bilir. Ama siz size saygısızlık ve haksızlık eden birini affedecekseniz iki kere düşünün. Çünkü her şeyden önce sizin mutluluğunuz önemli.

Still Loving You- Scorpions

“Time
It needs time
To win back your love again
I will be there”

Bu şarkıya ciddi anlamda bayılırım. Gerçi çoğu Scorpions şarkısı efsane. Bu şarkıda giden bir sevgiliye karşı duyulan özlem ve geri kazanma isteğini görüyoruz. Hala delicesine seviyor sevdiğini. Kişi sevdiği kişinin sevgisini kazanmak için sonuna kadar bekleyeceğini ve elinden ne geliyorsa yapacağını söylüyor, katılıyorum. Bir kişiyi seviyorken ilişkimiz bittiyse onu geri kazanmak için her yolu deneriz. Bunu o kişiye de gösteririz. Aslında zaten sevdiğimiz kişiyi geri kazanmak ya da direkt kazanmak için çabalamamız gerekir. Kestirip atmamamız gerekir. Ama karşımızdaki kişi istemiyorsa da buna yapabilecek bir şeyimiz yoktur. Sevgimizi de alıp önümüze bakmamız gerekir. Aksi takdirde bu uzun vadeli giderse hem o kişiye rahatsızlık veririz hem de bu takıntıya dönüşmeye başlar. Aşk zaten içinde takıntı barındırır. Fakat istenmediğimiz yerde durmaya çalışmak senelerce çabalamak bu takıntıyı daha da arttırır ve sevgi olmaktan çıkar bu artık. Sadece elde etme arzusuna dönüşür. Gerçekten sevdiğimiz bir kişiden ayrıldıktan sonra o kişiyi hala sevmeye devam edebiliriz ama bunu kendi içimizde yaşamamız gerekir.

Complicated- Rihanna

“Why is everything with you so complicated?
Why do you make it hard to love you?”

Ve son şarkımıza geldik. İlişkilerin ve sevmenin karmaşıklığından, belirsizliğinden bahsediyor bu şarkı. Dediğim gibi her ilişki karmaşıktır ve içinde her zaman bir bilinmezlik taşır. Ne zaman ne olacağını bilemeyiz. Sevmek çoğu zaman zordur. Fedakarlıklar gerektirir; kıskaçlık, merak hissederiz. Karşımızdaki kişi bize karışık sinyaller verdiğinde ya da kırıcı bir şey yaptığında sürekli bunu düşünürüz ama yine de sevmekten, o kişiyi istemekten vazgeçmeyiz. İlişkiler ve aşk hep dediğim gibi içinde her duyguyu barındırır. İyi ve kötü. Ama önemli olan ilişkilerde olan sorunları halledebilmek, parterimizle uyumlu olmak, anlayış göstermek, birbirimizi anlamaya çalışmak olmalı. Eğer iki taraf da bunları yaparsa sorunlar aşılır. İki taraf da birbirlerini belirsizliğe sürüklemezse de engeller aşılır. Bir taraf çok sevip verici olup diğer taraf yapmazsa da bu ilişki ilerlemez. İki tarafında dengeli olması gerekir. Uzun lafın kısası aşk ve sevmek karmaşık olsa bile çok güzel bir duygu. En azından benim gibi kendini aşk insanı görenler için…

Evet! Yazımın sonuna geldim sevgili okur. Açıkçası ben de yazmayı özlemişim. Bir dahaki yazımda görüşmek üzere. Kendine iyi bak!

Editör: İrem Ülkebay

Merhaba sevgili okur bugünkü yazımızda 14 Şubat Sevgililer Günü’ne ithafen ‘Aşkı Harcamanın 80 Yolu’ şarkısı üzerinden bağlanma türlerini ve bunlara örnek olan çiftlerimizi anlatacağız.

Öncelikle bilmenizi isteriz ki bağlanma türleri bizim burada bahsedeceğimizden çok daha kapsamlı bir konudur. Biz bu yazımızda; şarkımızda geçen örneklere uygun bulduğumuz bağlanma türlerinden bahsettik. Bahsettiğimiz çiftler ‘tam anlamıyla bu bağlanma türlerine kesin olarak örnektir’ gibi değil de ‘bahsettiğimiz çiftlerde ilgili bağlanma türüne özgü olan davranışlara şu örnekler vardır’ gibi bir yerden ele almaya çalıştık. Hiçbir bağlanma türüne verdiğimiz örnek patoloji veya bir tanı belirtmiyor bunu da atlamayalım.

Ayrıca ‘Hasta mıyız?’ yazımızda da ele aldığımız bir nokta olan ‘’ben de bu hareketleri yapıyorum o zaman kesin bende de bu var’’ gibi çıkarımlar yapmak yazımızı okuyan kişilerin düşünmesini istemediğimiz türde bir şey. Burada sadece belli bağlanma türlerine bazı çiftlerden belli davranış örneklerini göstermek maksadındayız. Çok açıklama yaptık, sıkılmayalım, yazımıza geçelim.

Güvenli Bağlanma ‘Ölümüne Sevenler’

Bir ölümüne sevenler

Durmadan denerler

İnatla kaybederler

İlk bağlanma türümüz olan güvenli bağlanma modelinde; çocuklukta bakım verenle kurulan düzenli, sağlıklı, güvenli ilişki yetişkinlikte kurulan romantik ilişkilere rahatlık ve güven olarak yansır.

Güvenli bağlanan kişiler, ilişkilerde ihtiyaçlarını dile getirebilir ve karşısındakinin ihtiyaçlarına da kulak verir. Şarkımızda geçen ‘ölümüne sevenler’i  bağlanma kuramında güvenli bağlanma kategorisinde yer alan ‘güvenli bağlananlar’ olarak ele aldık. Ancak burada belirtmeliyiz ki ölümüne sevmekle kastettiğimiz patolojik derecede bağımlı olmak değil. Sadece aşkını sürdürmede, gelecek düşünmede sıkıntı yaşamamak gibi bir yerden bakıyoruz. 

“Kainatı yakarım Leyla”

Bu bağlanma türüne örnek olarak ilk olarak Leyla ile Mecnun dizisinin ‘ilk’ Leyla’sı ve Mecnun’unu ele alacağız.

Mecnun samimi ve içten bir ailede büyümüştü. Annesi ve babasıyla olan dostluk ilişkisi ona çocukluktan itibaren güven vermiş olacak ki hem Yavuz ve İsmail abiyle sıkı bir dostluk geliştirebilmiş hem de Leyla’sı için ‘kainatı yakarım’ diyecek kadar sevebilmişti.

Onu ilk gördüğü anda “Baba bu kız çok güzel” diyen Mecnun; Leyla’sını hep çok sevmişti. Leyla ile olan ilişkisinde sürekli bir sorgulama ve Leyla’yı test etme peşinde değildi. Onu tüm yönleriyle kabul etmişti. Onun için tüm dünyayı karşısına alabiliyordu. Leyla’yı ‘ölümüne’ seviyordu ki Leyla’nın ölüm haberini aldıktan sonra “baba beni buraya göm” diyebilmişti. Mecnun Leyla’nın ölümünden sonra toparlanmakta çok zorlanmıştı. Kimseyle konuşmadığı bir dönem olmuştu. Ancak tüm bunları da geride bıraktı ve hayatına devam etmeye çalıştı. Bundandır ki hayatına farklı ‘Leylalar’ girdi. Burası dizinin sevenleri tarafından da eleştirilen bir nokta. O sebeple biz bu konuya sadece güvenli bağlanmaya örnek olabilecek kısımları ele alarak bakıyoruz. 

Güvenli Bağlanmaya Başka Bir Örnek Çiftimiz: The Office dizisinden Jim ve Pam

(Dikkat spoiler içerebilir.)

Aslında Jim çok uzun bir süre şarkımızda sözü geçen  ‘platonik sevenler’ kategorisindeydi. Ne mutlu ki işler Jim’in istediği gitmişti ve Pam ile bir ilişkiye başlayabilmişlerdi. Jim ve Pam ilişkilerinde birbirlerine hep sadık, anlayışlı ve rahattı. Birbirlerinin hislerine ve isteklerine kulak veriyorlardı. Onların hayatlarına kim girerse girsin birbirlerine odaklanmayı biliyorlardı. En önemlisi birbirlerini çok iyi tanıyorlardı ve bu da onların birbirlerine olan güvenini sağlıyordu. İlişkinin en zor evresi olarak görülen uzaktan yürütmeye çalıştıkları dönemde bile kulaklıkla birbirlerini tüm gün sanki birliktelermiş gibi mutlu hissettiriyorlardı. Mesafelerin aslında istendiğinde ne kadar önemsiz olabileceğini gösterdiler bizlere. Hayatı birbirleriyle ve birbirlerine güzel kılmayı başardılar. Zaten aşk bu yüzden yok muydu?

Düzensiz Bağlanma ‘Sevmeden Sevenler’

Ne gel, ne git, ne gerçek, ne mit

Ne var, ne yok, onda varsa bende yok

Bir yakınlaş, bir uzaklaş, kovala sonra da kaç

Gitgide aptallaş, ne saçma bir savaş

Düzensiz bağlanan kişiler çocuklukta sıklıkla ihmal ve istismara maruz kalmış kişilerdir.Bu sebeple ilişki kurmaya istekli olsalar bile kurdukları ilişkilerde incinmemek için kendilerini hep korumaya çalışırlar. Bu kişiler ilişkilerinde aşk ve nefret arasında gidip gelirler. Bir gün çok aşık hissedip bir gün ise tamamen o aşkı reddedip kaçma girişiminde bulunabilirler.

Chandler ve Janice

Düzensiz bağlanmaya örnek olarak Friends dizisinin Chandler & Janice’ini  vereceğiz. Biz onu Monica ile olan güven ilişkisiyle sevdik ancak Monica’dan öncesinde biri daha vardı: Janice

Chandler Bing annesi ve babasının ayrılığıyla birçok şeye güvenini kaybetmiş biriydi. Aile kavramı çok küçük yaşta kafasında olumsuz bir şekilde oturmuştu. Birisini hayatına almak, birini tüm kusurlarıyla sevmek ve hayatında bir yere koymak imkansızdı. Kurduğu kısa süreli ilişkilerin tamamında hep kaçacak bir yer bulurdu. Janice ‘in sesinden ve gülmesinden nefret etmesine rağmen kendisini hep o toksik ilişkinin içinde bulurdu. Janice’e bazen aynı evde yaşayalım diyecek kadar aşk, bazense ondan kaçmak için Fas’a gidecek kadar nefret besleyebiliyordu. Tabi bunların hiçbiri Chandler’da abartılı bir şekilde bulunmuyordu. Öyle ki Monica ile ilk zamanlar zorlansa bile sonrasında güvenli bağlanan bir ilişki kurabilmişti.

Bihter ve Behlül

Düzensiz ilişkiye bir başka örnek olarak Aşkı Memnu’nun Bihter& Behlül’ünü  verebiliriz. Behlül annesiyle kuramadığı ilişkinin açığını hep düzensiz veya düzenli olsa bile aldatmalı ilişkileriyle kapamaya çalıştı. 

Onun için birini sevmek değil, onu elde edebileceğini kendisine kanıtlamak önemliydi. Görünüşü dolayısıyla istediği herkesi elde edebildiğini düşünüyordu. Ancak Bihter onun için zor biriydi. Önünde Adnan engeli vardı. Behlül’ü etkileyen şey Bihter değil Bihter’in yasak olmasıydı. Nihal’in resital gecesinde Bihter, Behlül’e aşkını itiraf edince Behlül aslında o noktada istediğine ulaştığını kendine kanıtlamış oldu. Bundan sonrası ise bize göre Behlül’ün kendini tatmini için olan oyundan ibaretti.

Bihter’in şu son cümlesi aslında Behlül’ün Bihter’e tüm hissettirdiklerini özetler nitelikteydi:

‘’Beni kaybetmeyi göze alabiliyor musun? Beni… Beni… Beni beni Bihter’ini…’’

Halbuki hiçbir zaman Bihter, Behlül’ün Bihteri olmamıştı…

Şeyma Yılmaz

Ben de kendi aktaracağım kısımda, Kaçıngan ve Kaygılı bağlanma tiplerini ortak bir film üzerinden ele alacağım ve arada bu şarkıyı da anımsatacağım sizlere. Filmimizin adı ‘’Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku.” Hoş geldiniz ve iyi okumalar sevgili okur.

Kaygılı Bağlanma ‘’Yapış Yapış Sevenler’’

Kaygılı bağlanma tipindeki bireylerin bir ilişkiyi sürdürememe ya da sürdüremeyeceklerini inanma nedeni; sürekli terk edilme korkusu yaşamalarıdır ve altta yatan muhtemel sebeplerden biri ise, çocukken yeterli duygusal desteği ve alamamalarıdır. Bu da, yetişkinliklerinde karşılaştıkları sevgiden şüphe duymalarına yol açabilir.

Peki çocukluk gerçekten bu kadar etkili midir, hatırlamadığımız anılarda bile?

Evet, daha ilk doğduğumuz andan itibaren annemizden ya da bize bakan kişiden aldığımız ya da alamadığımız çoğu tepki, destek ve şefkat düşündüğümüzden daha fazla etkilidir. Kaygılı bağlanma tipindeki bir çocuk, ebeveyni ya da bakıcısı tarafından terk edilme endişesi içinde olur. Örneğin; annesi yanından ayrıldığında, bu kısa süreliğine de olsa onu bir defa göremeyeceğini düşünebilir.

Şarkıda bahsedildiği gibi ‘’yapış yapış severler.’’ Fakat bunun sebebi ise bıraktıklarında yere düşeceklerinden korkmalarıdır.

‘’Adam kadını çok seviyor. Sevdikçe ruhu büyüyor. Ruh eve sığmıyor.’’

Filmde, Arif karakterinin Müzeyyen’e olan aşkını izliyoruz, bir yandan da ona olan bağımlılığını ve aşkını kutsayışını. Fakat sadece Müzeyyen’e değil, hayata ve çevresindeki insanlara olan bakış açısından da yakalayabiliyoruz bu yalnız kalma korkusunu.

“Bazen insanlar biri yarım sanır, iki yaparak tamamlamaya çalışırlar. Oysa iki lanet bir sayıdır. Kendine yetmez, hep üçe koşar. Bu yüzden arkadaşlarımın evlenmesi hep hüzünlendirir beni.”

Bu sözünde filmi durdurup düşünme sebebim, tüm film boyunca izlediğimiz aşk hikayesi ve Arif’in Müzeyyen’i kaybetme korkusu bir yana, aslında baskın olanın tek başına kalma korkusu olduğunu düşünmemdi. Yani asıl mesele Müzeyyen ya da bir başka kadın değildi başından beri. Arif yalnızlıktan korkuyordu; diğer kaygılı bağlanma tiplerindeki bireylerin yaşadığına benzer şekilde. Kaygılı bağlanma tipinde bireyler, kendilerine değil daha çok karşı tarafa güvenme ve omzunu yaslama eğilimi gösterirler. Bu noktada ayrılık ve tüm benliklerini adadıkları, omuzlarını yasladıkları kişiyle bağlarının kopması onlar için genellikle daha sarsıcıdır.

Bu bireyin çocukluğuna indiğimizde bağlandığı kişi, bakıcısı ya da ebeveyni yanından gittiğinde çocuğun kendisini sakinleştirmekte zorlandığını gözlemleyebiliriz. O kişi yanına geldiğinde de hemen geçen bir zorlanma hali değildir bu, uzun süre devam etmektedir.

‘’Lütfen Gitme.’’

Arif’in Müzeyyen ile tanıştığı daha ilk sahnede, Müzeyyen ona ‘’Belki de yaparım. Alıp başımı giderim.’’ dedikten sonra kurduğu, ‘’Lütfen gitme’ cümlesi, ilişkilerini özetliyor aslında.

‘’Belki de ayrılıklarla az acılı bir ölüm provası yapıyoruz. Ne kadar çok ayrılık, o kadar hazırsın ölüm acısına.’’

Arif’in iç dünyasında kendiyle kurduğu bu cümlede, ayrılığı ölüme benzetişini de görüyoruz ayrıca. Ayrılmaktan bu kadar korkan biri, karşı tarafa bağımlı bir karakter. ‘’Rüzgarı kendinden menkul bir uçurtma gibi. Ara sıra tellere takılır gibi kadına geri dönüyor.’’ Müzeyyen’in gözünden Arif tek cümlede buydu aslında, kendi sözlerinden de.

Kaçıngan Bağlanma ‘’Fakat Müzeyyen…’’

‘’Bana biraz tek taraflı bir tutku gibi geldi.’’ Müzeyyen’in cümlelerinden biridir bu cümle. Filmi, aralarındaki bağlanma stilini de özetleyendir bana kalırsa. Şarkıdan da dördüncü aşk türünü, sevmeden sevenleri örnek verebiliriz belki. Bunun sebebi ise film boyunca Müzeyyen’in sevginin getireceği o derin bağ ve yakınlığından kaçmasıydı. Kaçıngan bağlanma stilinde bireyler, duygusal bir yakınlığa girmekten kaçınırlar; bundan dolayı ise başkalarıyla uzun süreli ilişkiler kurmakta zorlanırlar. Bunun pek çok sebebi olabilir. Örneğin, çocukluklarında ebeveynleri ya da bakıcılarından yeterli duygusal destek görememiş; mesafeli bir şekilde büyütülmüş olabilirler. Bunun sonucunda ise duygusal destek alabilmek için başka birine güvenmek zorunda kalmamak üzerine bir savunma mekanizması kurabilirler. Bu da gelişmiş bir bağımsızlık duygusu yaratır bireylere ama aynı zamanda bağlanma korkusu.

Aslında Müzeyyen’in gideceği filmin başından beri belliydi fakat Arif bunu görmek istememişti. Bağlanma korkusu yaşayan bireyler için bir ilişki sürdürmek ne kadar zorsa, bulunduğu yerde kalmak da bir o kadar zor olabilir. Filmin en sonunda Arif, Müzeyyen’e neden gittiğini sorduğunda Müzeyyen’in verdiği;

‘’Elimde değildi. Kendime engel olamadım.’’ cevabında da görebiliriz bunu.

Ada Nuhoğlu

Editör: İrem Ülkebay

Sevgili okurum, sınavlar yaklaştı malum ve belki final haftasıyla uğraşırken yazımı okuyorsunuz şuan, ya da lisedesiniz ve YKS’ye gün sayıyorsunuz. Belki de hiçbiri değil ama her ihtimale karşı şunu söylemek istiyorum: Sınavlarınız bittiğinde kalsanız da geçseniz de aslında bir şekilde halledeceğinizi biliyorsunuz. Şuan gözünüze korkutucu gelen şeylerle yüzleştiğinizde o olaylarla nasıl başa çıkacağınızı yıllar size çok iyi öğretti, bunu bazen unutabiliyoruz. Sadece zor durumlarla karşı karşıya kalmamız gerekiyor, ancak o zaman hatırlayabiliyoruz.

Peki nasıl hatırlarız? Gerçekten unuttuğumuz şeyleri mi hatırlarız sadece yoksa hafızamızdaki halihazırda var olan bilgileri mi kullanırız hep?

Hatırlamak nedir peki ve unutmak? Biraz bu konuya değinmek istiyorum ben. Hem belki hatırlamak üzerine olan bazı metotlar da işimize yarayabilir sınavlarımızda, gündelik hayatımızda.

Öyleyse hasta olduğumdan bir sıcak bitki çayımı alıp başlıyorum anlatmaya sevgili okurum. Sen de hastaysan, malum salgın mevsimi, senin de sıcak bir şeyler alıp okumaya başlamanı öneririm.
Keyifli okumalar!

Hafıza Nedir?

Hafızanın ne olduğu ve nasıl işlediği üzerine yıllarca kafa yoruldu, hakkında çok şey söylendi. Böylece psikoloji biliminin ana temalarından biri oldu. Peki hafıza gerçekten nedir, her bireyde kendine has mıdır, nasıl işler?

Hafıza bir yetenek olarak tanımlanır aslında psikolojide. Bilgiyi depolama; saklama ve sonrasında ise gerektiğinde kullanabilme yeteneği, yetisi. Hafızayla ilgili ilk çalışmalar felsefe alanında yapılmıştır ve bilişsel psikoloji kapsamında da ele alınmıştır. 

Bu konuya ekstra bir ilginiz varsa eğer, konuyla ilgili bir kaynak da bırakıyorum.

Benim de bu yıl gördüğüm bilişsel psikoloji dersinde en çok ilgimi çeken temalardan biriydi hafıza. Bu yüzden de bu konuya yer vermeyi çok istedim aslında yazımda. Yazımı şekillendiren sebeplerden biri de buydu, aldığım bilişsel psikoloji dersi.

Hafızanın kodlama, depolama ve hatırlama aşamalarına hemen hemen aşinayız. Aslında, bir bilgisayara benzetiyoruz bunu; insan beynini.

Depolama Alanı Dolu!

Bir bilgisayara benzettiğimiz insan beyni ise, her an yeni bilgilerle karşılaşır. Gün içinde o kadar uyarıcıya maruz kalırız ki, bazen ‘’beynim almıyor’’ cümlesini kurmaktan çekinmeyiz. Peki ‘’beynimiz almaz mı’’ gerçekten? Depolama alanımız var mıdır, dolması mümkün müdür? 

Bu noktada ortaya, ‘’bellek izi’’ denen kavram çıkıyor. Birbirine bağlı bir sürü hücre düşünün, bunlar ise bir ağ sisteminde depolanıyor. 

Anılar nasıl oluşuyor peki? Bu depolanan hücreler aralarında senkronize oluşturuyor ve belki hayatımızı anlamlı kılan o anılarımızı meydana getiriyorlar. Bu anılar nasıl hatırlanılıyor peki?

Nöronların aktif olarak kullanılması gerekiyor hatırlamamız için. Uzun süre kullanılmıyorsa bağlantılar zayıflıyor ve sonunda anılar unutuluyor. Kullanılmayan bilgiler siliniyor kısacası, gereksiz yer kaplamamaları ve yeni anılara yer açabilmeleri için. Çok yoğun duygular hissettiğimiz anıları ise daha kolay hatırlıyoruz her zaman. İlk aşkımız, mezuniyetimiz, ilk ayrılıklarımız ve hüzünlerimiz, en yoğun sevinçlerimiz… Bunlar o kadar da kolay unutulmuyor.

Fakat sağlıklı bir beynin, yeni bilgilere yer açamayacak kadar dolu olması pek olası bir durum değil. Her bellek, belli miktarda bilgi işleyebiliyor. 

Dolu dolu bir yaşam geçirmenin kaçınılmaz sonucudur belki unutmak ve çoğu zaman en sağlıklısıdır. Unutmak kavramı hüzünlü gelse de en başta aslında beynimizin işleyişi o şekildedir, hatırlamak da mümkündür çoğu zaman. Buraya ise, hatırladıklarımıza ne kadar güvenebileceğimizle ilgili bir kaynak bırakıyorum.

Hatırlamaya Çalışırken

Yıllar önce hayran kalarak izlediğim Sherlock dizisinde, aklımı çelen bir ayrıntı olmuştu. Sherlock, bazı şeyleri hatırlamak için o zamana dek rastlamadığım bir yönteme başvuruyordu: Hafıza Sarayı.

Diğer bir ismiyle Lokus Metodu’nun amacı, bilgiyi organize edip hatırlarken zihinsel görselleştirmeden faydalanmak, yani bilgileri bilip aşina olduğumuz mekanlarla ilişkilendirmektir. Lokus, “yer” anlamına gelmektedir ve kökeni ise İngilizce “Location” kelimesine dayanmaktadır. Bu metot, “Method of Loci” olarak da adlandırılır.

Herkes evini ya da odasını kullanırken, Sherlock kadar zeki bir karaktere elbette ki saray yakışırdı. O çok etkilendiğim sahnesinde, Sherlock hafıza sarayına gitmek için önce yalnız kalmaya ihtiyaç duyuyor, sonra gözlerini kapatıp oraya gidiyor. Peki oraya nasıl gidilir?

Önce mekana karar vermeniz gerekiyor. Örneğin, çok iyi bildiğiniz bir ev olabilir burası. Sonra ise bu mekanda kullanacağınız rotayı seçin, hareketlerinizi iyi seçmelisiniz. Daha sonrasında ise nesnelerle ilişki kurun, ezberleyeceğiniz bilgileri o mekandaki belirli yerlere yerleştirin. Bu koltuğunuzun üzeri olabilir, televizyonunuz sehpanızın tozlu kenarları olabilir, ya da halınızın altı bile olabilir. Örneğin, ‘’ çalışan bellek’’ kelimesini ezberleyeceksiniz, bunu koltuğunuzda hep aynı yere oturan kedinizin kulağına bile yerleştirebilirsiniz, ama dikkat edin kımıldamasın!

Bu metot, yıllar boyunca pek çok insan tarafından kullanılmış, Leonardo Da Vinci tarafından da çok kullanıldığı için “Da Vinci Metodu” olarak bile adlandırılmış.

Bir sonraki sınavınızda kullanmak için fena bir metot değil bence, ne dersiniz?

‘’Hatırlamaya Çalış… Elinden Geleni Yap’’

Yıllar önce izleyip çok etkilendiğim ‘’Eternal Sunshine of The Spotless Mind’’ filminden sonra ilgi duymaya başlamıştım aslında hafıza konusuna. 

Filmde, birbiriyle tanışıp sevgili olan çiftin, daha sonrasında kötü giden ilişkileriyle birlikte birbirlerini hafızalarından sildirmeleri ele alınıyordu. Bu, o filmin dünyasında çok kullanılan bir yöntemdi. Hatta en çok hafıza sildirilen gün 14 Şubat, Sevgililer Günüydü.

Ve bu konu filmde öyle ele alınıyor ki, filmin akışı bile hafızasını sildiren ama hatırlamaya çalışan birinin gözündenmiş gibi ilerliyor. Siz de izlerken hatırlamaya çalışıyorsunuz sanki olayları, ve anlamlandırmaya.

Filmi belki izlemek isteyen olur diye devamını anlatmayacağım, fakat izlemenizi gerçekten tavsiye ederim. Beni en çok etkileyen sahnelerden birinde, filmdeki ana karakterlerinden biri olan Joel’in elinde bir kağıt vardı, hafıza sildirme işleminden sonra kalan. 

Joel’in sevgilisi Clementine’ı hafızasından sildirdiği ve ilişkilerinden bir daha bahsedilmemesi gerektiği yazıyordu o kağıt parçasında. Burası çok dokunmuştu bana, böyle bir uygulamayı ister miydim diye düşündürtse de, cevabım hayır olmuştu o anda. İyi/kötü hatırlanılan anıların şu anki kişiliğimizi oluşturduğunu düşünüyorum ve anılarımızın geleceğimizi şekillendirebileceğini. 

Aynı zamanda başka bir sahnede, Clementine’ın Joel’e söylediği bir şey daha vardı,

“Lütfen bu anıyı tutmama izin ver. Sadece bu anıyı.”

Filmi izlerseniz bu sahneden benim anlattığımdan daha çok etkileneceğinize eminim, o çaresizlik duygusunu başka bir replik daha iyi hissettiremezdi bence.

Hatırladıklarımız

Anaokulu anılarımız, ilk mezuniyetimiz, lise yıllarımız ve o yıllarda dinlediğimiz şarkılar, onların sözleri, en tatlı arkadaşlıklar ve bebeklik arkadaşlıklarımız, daha sonrasında süren ve belki aşka dönen dostluklar, sonrasında gelen büyük ayrılıklar ve kayıplarımız, cenazeler ve sonrasında yine gelen aydınlık günler, tekrar karanlık günlerimiz, mevsimler ve etrafında dönen hayat, suladığımız ve sulamayı unuttuğumuz bitkilerimiz, belki tanıdık kokular, tanıdık gelmediği için üzüldüğümüz kokular, ilk oyuncaklarımız, son oynadığımız oyun, çocuk parkına en son uğrayışımız, sallandığımız son salıncak ve oynadığımız son saklambaç…

Hepsi, tüm hatırladıklarımızla biziz ve unuttuklarımızla.

Hatırlamak kadar unutmak da hayatımızın parçası, ve umarım hatırladıkların sana acıdan çok mutluluk getirir sevgili okurum.

Harika anılarla süslü güzel bir hayat diliyorum,

Kendine çok iyi bak!

Yazan: Ada Nuhoğlu

Düzenleyen: Damla Akkuş

Merhabalar sevgili okur, seninle tekrar buluşmak harika. Sanırım bir süredir yazı yazmamış olmamın heyecanıyla bu yazıya biraz hızlı bir başlangıç yapacağım. Söyleyeceğim her şeye şununla başlamak istiyorum: Yeni başlangıçlar sandığım kadar kolay olmuyormuş. Tam bu yüzden hadi gel seninle yeni yılın ilk günlerindeyken yeni başlangıçlardan konuşalım. Tabii bunu yaparken bu konuda düşünmemi sağlayan Gece Yarısı Kütüphanesi kitabı ve Good Place dizisinden bahsetmezsem olmaz. Ayrıca elimden geldiğince sana spoiler vermemeye çalışacağım. Öyleyse hadi yazıya geçelim, keyifli okumalar.

Gecenin ve Yaşamın Kıyısı

Ben bu hayatta yaşıyorum. Gece Yarısı Kütüphanesi’nin baş kahramanı Nora gecenin ve yaşamın kıyısında, Good Place’in ana karakteri Eleanor ise kıyıdan ötede… Ancak her birimizin ortak bir noktası var. Yeni başlangıçlarla karşı karşıya kalıyor ve hangi başlangıca yöneleceğimizin tercihini nasıl yapacağımızın endişesiyle yol almaya çalışıyoruz.

Hikâyeye Nora’dan başlayalım. Artık yaşamının zorluklarıyla mücadele edemediğini düşünen bir kadın olan Nora, kendisini tam gece yarısında -sanıyorum bu spoiler sayılmaz, isim ele veriyordu- Gece Yarısı Kütüphanesi’nde buluyor. Bu kütüphanedeki tüm kitaplar onun yaşadığı hayatların versiyonları. Burada en sevdiğim konu giriyor işte işin içine. Bilim kurgu sevenlerin vazgeçilmezi, paralel evrenler… Nora bu çeşitli hayatları deneyimleme fırsatı buluyor. Böylece kendi “zor” hayatından sıyrılıp başka alanlara kaçabileceği aralanmış bir pencere bulmuş oluyor kendisine. Bu çeşitli hayatları okumanın zevki ve heyecanından bahsetmiyorum bile. Ama kitabı bir günde bitirdiğimi söylesem yeterince tüyo vermiş olurum sanırım. Nora bu gezintilerinde kimi zaman umutsuzluğa düşüyor, kimi zaman arayıp da bulamadığı eğlencelerin ortasında buluyor kendini.

Kıyıdan Geri Dönüş

Bu kitabı okurken benim kendimi nerede bulduğumdan bahsetmek istiyorum biraz da. Yaşam, sonuna kadar, bitmek bilmeyen bir koşuşturmaca gibi geliyor bazen. Bu koşuşturmacaların arasında bir duvar kenarında soluklanacak anlar buluyor ve kimi zaman da bu anları terk etmekten endişeleniyoruz. Kendi adıma üniversiteyi bitirdikten sonra bu soluklanma anında olduğumu fark ettim. İşte şimdi bunu düşünürken bana ait olan Gece Yarısı Kütüphanemde buluyorum kendimi. Hangi hayatı seçmeliyim? Gidebileceğim birçok yol, seçebileceğim birçok alan var. Her birinde farklı yaşantılar ama özünde aynı ben var. Birçok farklı hikâyenin kahramanı olabileceğim bir kitabı seçebilirim bu kütüphanede. Eminim birçoğumuz böyle önemli kararların eşiğindeyken kendi Gece Yarısı Kütüphanelerimizde buluyoruz kendimizi. En çok aklıma takılan soru şu. Seçeceğim kitabın okuru mu yoksa yazarı mı olacağım? Ya yaptığım seçimler “en iyisi” olmazsa…

Kıyıdan Ötesi

Şimdi biraz da seçtiğimiz hayata doğru ilerlediğimiz o anı düşünelim. Yani o açık pencerenin ötesine, kıyının diğer tarafına geçtiğimiz zamanı… İşte bu kısımda çok severek izlediğim bir dizi olan Good Place’ten biraz bahsetmenin vakti bence. Good Place bize yaşamdan sonra İyi Yer ve Kötü Yer adlı iki farklı yer olduğunu, yaşamımız boyunca yaptığımız iyiliklerden kazanılan ve yapılan kötülüklerden kaybedilen puanlar sonucu bu iki yerden birine atandığımızı anlatan bir bilim kurgu. Bu aktarım, dizinin çok kısa bir özeti elbette. Dört sezon süren bu dizi, içinde çeşitli felsefi ögeler de barındıran bir absürt komedi dizisi aynı zamanda. İşte baş kahramanımız Eleanor’un İyi Yere’e gitmesiyle başlıyor bu dizi. Olaylar Eleanor’un Kötü Yere ait olmasını düşünmeye başlaması ve ortamdaki bazı diğer “aksaklıklarla” beraber iyice karmaşık hale geliyor. Bazı noktalarda Eleanor yaptığı “kötü” davranışlarla yüzleşip aldığı kararları da sorguluyor. Dizi ne kadar yaşamdan sonrasını anlatıyor olsa da böylece yaşamımız için de bazı sorgulamaları sunuyor bize. Ben de dizideki bu puan konusunu biraz farklı bir bakışla ele almak istiyorum. Yaşamdan sonra değil, yaşamın içerisinde gideceğimiz yolu belirleyen puanlar olarak…

Bahsettiğim üzere dizide yaptığımız her davranışın bizi İyi Yer/kötü Yer arasında bir yere yerleştirmesine yol açacak bir puan karşılığı var. Instagram’da bir arkadaşımızın fotoğrafını beğenmenin bile… Burada başka bir soruda buldum kendimi. Ya yaptığım her tercihin gerçekten buradaki gibi hayatımı etkileyecek bir puanı olsaydı… Acaba her zaman en yüksek puanlı olup “en iyi” görüneni mi seçerdim? Yoksa yine de yapmak isteyeceğim başlangıcın peşinden mi giderdim?

Yeni Başlangıçlar ve Doğru Seçimler

Evet şimdi başladığım noktaya geri dönüyorum. Yeni başlangıçlar sandığım kadar kolay olmuyormuş sevgili okurum. Hayatımızın hangi noktasında olursak olalım devamlı kararlar veriyor ve yeni şeylere başlıyoruz. Misal bu yazıyı yazmaya başladığım an da psikoloji bölümüne kayıt yaptırdığım an da yeni birer başlangıçtı benim için. Hatta blog ekibinde yeni döneme ekip lider olarak başlamak da en önemli başlangıçlarımdan biriydi. Söylemeliyim ki üçü de bir yerde çok da kolay olmadı. Kimi zaman “Acaba başka bir bölüm okusaydım nasıl olurdu?” diye düşündüğüm de oldu. “Bunu değil de öbür konuyu mu yazsaydım?” ya da “Yazarlığa devam mı etseydim acaba?” dediğim de… Her biri benim Gece Yarısı Kütüphanemde elime alacağım yeni bir kitabın, içine sızacağım yeni bir hayatın başlangıcıydı nihayetinde. Bir başlangıç diğerlerine yol açacağı için “en doğrusunu” seçmek zorunda olduğumu düşündüğüm birçok zaman oldu. Eminim birçoğunuz hayatınızın en azından bir döneminde benimle bu düşünceyi paylaşmışsınızdır. İşte böylece tıpkı İyi Yer’e götüren puanları toplar gibi en yüksek puanı toplamaya çalıştığımı fark ettiğim zamanlar da oldu. Tabii bu da beni nihayetinde bu yazıyı yazmaya yönlendirdi.

Pişmanlıkların Yeri

Nora almadığı kararların pişmanlığını yaşarken Eleanor ise aldığı kararların pişmanlığını yaşıyordu. Ben ya da gerçek dünyadaki her birimiz ise bu iki karakterin iç içe geçmiş versiyonlarını yaşıyoruz. Almadığım bir kararla geride bıraktığım başlangıçlar ve aldığım kararların getirdiği başlangıçlar… Bu noktada en önem verdiğim konu şu: Bir başlangıca dair duyduğum sadece korku ve pişmanlıksa belki de kendime haksızlık ediyorumdur. Elbette aldığım her kararın birer puanı olmasını istemezdim. Ama bütünleşik bir hale gelip hayatıma eninde sonunda etkide bulunduğunu görebiliyorum. Bunlardan dolayı her birimizin endişe duyuyor olmasını da gayet olağan karşılıyorum sevgili okur.

Önümüzde birçok yeni başlangıç bizi beklerken hangi kararlarla nasıl bir başlangıca yol alabileceğimiz elbette kaygı verici olabilir. Ama sanıyorum kendi hikayemizi yazabilmek en heyecan verici olanı. Buna odaklandığımda ve kendi puanlarımı kendi isteğimle toplayabildiğimi fark ettiğimde, endişemin de bana yol gösterici olabileceğini görüyorum. Gördüklerim de bana şunu söyletiyor: Yeni bir başlangıç zorlu ve mücadele dolu görünse de bu kısmını aşıp meyvesini aldığım kısma doğru yol alabilirim. Nihayetinde bu kitabı ben seçtim.

Yeni Bir Başlangıç Daha

İşte şimdi de yepyeni bir başlangıç daha önümüzde duruyor. Yapacağımız, yapmayacağımız, seçeceğimiz ve hatta seçmeyeceklerimizle dolu koca yeni bir yıl… Dilerim bu yeni başlangıç da senin kitabının en merakla okuduğun, pardon yaşadığın, bölümlerinden biri olur. Artık kütüphanemden ayrılma vakti geldi sanıyorum. Sonraki yazılarımızda görüşmek üzere, sevgiyle kal.

Damla Akkuş

Editör: İrem Ülkebay